poniedziałek, 14 listopada 2016

elewacja i listopadowy urlop

       Ostatnie 9 dni spędziłam na wsi trochę dotrzymując towarzystwa ekipie remontowej, trochę odpoczywając. Urlop był dla mnie nieco przymusowy, bo nikt z rodziny nie mógł przyjechać, więc padło na mnie. Fakt faktem - po 10 latach bez urlopu, potrzebowałam wyjazdu, nawet jeśli miałby być samotny, w listopadzie, na wieś a nie do ciepłych krajów (te akurat mnie nie pociągają).
Od KAŻDEGO pierwsze co słyszałam, to czy się nie bałam. Nie. Nie bałam się ani mieszkać, ani spać, ani łazić sama po lesie. W duchy nie wierzę, a wieś jest wyjątkowo spokojna.  Miałam czas dla siebie, mogłam odwiedzić sąsiadów, a brak internetu, telewizji i radia działał naprawdę kojąco.
       Najważniejszym celem wyjazdu było dotrzymanie towarzystwa ekipie od elewacji. Specjalnie nie piszę o pilnowaniu, bo panowie, wiedzieli co robią. Starałam się nie przeszkadzać i poratowywać gorącą kawą i herbatą. Współpraca z tą firmą była prawdziwą przyjemnością. Jestem zachwycona nie tylko pracą - wiedzą, profesjonalizmem, dokładnością i czystością pracy , ale inteligencją i wielką kulturą osobistą właściciela. Na razie ściany zostały docieplone i pokryte klejem, wiosną lub latem panowie wrócą nałożyć kolor. Tu też widzę niezrozumienie w oczach, kiedy mówię, że kolor będzie szary. Powiem szczerze, że nie widzę innego koloru, który współgrałby z drewnianą obitką. Pod uwagę braliśmy biel i różne odcienie szarości. Stanęło na jaśniuteńkiej szarości bez żadnych ozdobników przy oknach czy drzwiach - prosto, skromnie, elegancko.






Idąc za ciosem w weekend Paweł wraz ze swoim nieocenionym kuzynem Krzyśkiem zabrali się za robienie podbitki. Nie sądziłam, że to cholerstwo jest tak trudne do położenia na suficie. Chłopcy mordowali się dwa dni ze zrobieniem prostego stelaża, deskowanie dopiero zaczęte.



I kilka fotek z samotnych wędrówek...